PAPA

I.

PAPA

nomen olim commune omnium Episcoporum, quos nude Fapas appellabant: Papiae. Admirabilis, maior, pater et custos. Hinc Veter. Eipstolae Epifcopis in scriptae, Domino Papae N. salutem, ut patet ex Augustino Ep. 13. 18. 222, 256. Hieronymo Ep. ad eund. et Aliis, quos laudat Ioachimus Vadianus de Primit. Eccl. statu, Bignonius ad Marculfi l. 1. Savaro ad Sidonium l. 1. Ep. 6. Casaubon. Exercit. XIV. §. 4. etc. Prudentius in pass. Hippolyti, ad Valerianum Episc. Peristeph. Hymn. 4. v. 127.

Rorantes saxorum apices vidi, optime Papa.

Series Episcoporum Mettensium, scripta sub Carolo M.

Nobilis in cunctis Papa, Chrodegangus habetur.

Tortarius Floriacensis de Translat. S. Mauri, cum se Episcopum fuisse insinuâsset, priusquam Benedictinum induisset habitum, haec subdit.

Gratum est, ut coram Legistatore rependam

Servitium Domino, praesente mihi Benedict1o,

Illius et normam iuxta deducere vitam,

Quam me barbarico Papam contradere ludo, etc.

apud Car. du Fresne Glossar. Tradit quidem Chronicon Orient. et Eutychius, Papae nomen ac titulum Hieroclam, seu Heraclam, Patriarcham Alexandrinum usurpâsse, in Origin. Alexandr. a quo idem titulus coeteris Alexandrinis Praesulibus tribuitur a Seriptoribus, uti observatum Selden. ad Eutych. Goaro ad Theophan. et Allatio de Consens. utriusque Eccles. c. 18. quibus adde Pachymerem l. 10. c. 32. et Facundum Hermianensem l. 4. c. 2. ubi Athanasius, Papa noster Athanasius dicitur: Verum non Alexandrino tamen Patriarchae proprius hic titulus fuit, cum et Constantinopolitano et Hierosolymitano eum tribuat Avitus Viennensis Ep. 7. et 23. communisque fuerit omnibus Episcopis appellatio, ut ostensum. Sed, quemadmodum nomen Apostoli, Apostolici, Apostolicae sedis; quemadmodum mos osculandi pedes aliaque antiquitus quidem omnibus Episcopis communia fuêre, ut Casaubon. d. l. probat pluribus, postea vero ritus hic ad cultum Pontificis Romani proprie translatus est, et

appellatio illa, de Romae Episcopo et sede Romana ἀντωνομικῶς in Occidente usurpari coepit: ita Papae nomenclatura in eadem solis Pontificibus Romanis remansit, idque ex decreto Gregorii VII. qui in Synodo Romae habitâ. statuit, ut Papae nomen unius esset in Orbe Christiano. Vide Baronium ad 10. Ianuar. et Sirmondum ad Ennod. l. 4. Ep. 1. Adde Clar. Suicerum, qui saeculô adhuc V. omnes Episcopos, imo et Sacerdotes ac Abbates, honoris gratiâ, in Ecclesiis occidentalibus Papas vocatos, pluribus exemplis docet, atque de Patriarcha Alexandrino haec subicit: a temporibus Heraclae, qui, circiter 88. annis, ante Alexandrum Patriarcha fuit, obtinuit, ut Patriarchae vocarentur Papae. Is vocabatur Pater, id est, Abba, cum alii Presbyteri tuntum vocarentur, id est, Seniores. Posteaquam vero plures Episcopiper Aegyptum creatisunt, qui nulli antea erant, sed ab Heracla primum constituti sunt, tunc communicatô omnibus illô nomine Abba, id est, patris, ut aliquid praecipuum haberet Episcopus Alexandrinus, qui aliquot Episcopos sub se habebat, placuit eum vocari Papam, id est, avum, nempe πατέρων πατέρα, ex Eutychii Origin. Sedis Alex. in Thes. Eccl. Hinc Papatia et Papatus, de dignitate Pontificia, apud Leonem Ostiensem l. 2. c. 79. Papare, summum Pontificatum obtinere, apud Laur. Leodiensem in Episc. Utrdunens. etc. Vide de incrementis eius Fr. Burmannum Synops. Theolog. Part. 2. l. 8. c. 14. Uti vero in Ecclesia Romana Papa est, eius caput et Monarcha, cui subesse, omnibus de necessitate salutis esse, pronuntiavit iam olim Bonifacius VIII. ita Iaponenses quoque suum habent Papam, seu sacrorum Principem; nec non Peguani, inter hodiernos Ethnicos: vocaturque Iaponicus, Dair (qui tamen potestate civili omni exutus est circa A. C. 1600.) Peguanus, Rolim. Sed et Mahumedani olim suum Papatum habuere; Califatûs nomine, quem tamen iam ante quatuor saecula extinxêre Tartari: non sic tamen, ut non hodieque Cheki, qui Meccae residet et omnium Muslimorum cuiuscumque s ctae, in sacris, caput est, maxima, sit auctoritas, sed imperiô destituta. Vide supra, ubi de Muslimis, et Georg. Hornium passim, inprimis Orbe Polit. Part. 2. p. 4. ubi de quadruplici Papatu. De

Papae vero Romani ditione vide in vode Pontificia ditio. Nec omittendum, quod Goarus ad Cedren. has voces Πατας et Παπᾶς distinguens, alteram Pontifici, alteram Clericis minoribus, convenire ait: Hinc in isaacii Commeni Nov. ὅτε ποιεῖ τοῦτον λιτὸν, Παπᾶν, ἤτοι ἀναγνωςτὴν, ubi innuitur, Lectorem ex infimo Clericorum ordine, simplicem que Clericum, esse: Atque ita vocem Παπᾶς pro Clerico usurpâsse Byzantinos constat. Nam et in Epist. Barbaro-Graecâ Bessarionis Cardin. editaa Meursio Παπάδες, pro Presbyteris, accipiuntur; uti Παπαδίσκια, in Actis S. Eliae Iunior. pro Sacrificulis: et Παπαδίαι, pro Sacerdotissis, in Glossis Graeco barb. Scribit praeterea Scaliger de Emendat. Temp. l. 7. Aethiopes Sacerdotes Papasath hodie vocari, ut Episcopos Episcopasath. Sed et Indos, de quibus dictum, summos suos Pontifices Papas appellare etiamnum, tradit Ios. a Costa l. 5. c. 14. de quâ appellatione vide Franc. Lopes de Gopmara l. 2. c. 89. Quin etiam Graecis recentioribus vox Παπᾶς praeponi consuevit Hegumen orum nominibus, quemadmodum vox Pater apud Latinos. Concilium Chalcedonense Act. 1. περιμένω τὸν Πατᾶν Ἀβραάμιον. Alibi, de Eutychete Archimandrita haeretiuco: Ὁ Πατᾶς Ἐυτυχής. Lamentatio MS. de capta Constantinop. Παπάδες, ἡγούμενοι etc. Walafridus Strabo de Reb. Eccl. c. 7. Papae nomen paternitatis appellationem esse dicit, et Clericorum congruere dignitati: quod etiam colligitur ex vita Zosimi Episcopi yracus. num. 16. apud Car. du Fresne Glossar. Episcopos enim, Patres esse, non Dominos, decet, verbis Hieronymi. Vide quoque Corasium Miscellaneor. l. 5. c. 15. Certe Papa, pro Patre, apud Graecos et Romanos: seu Avo, apud Arabas. pro quo alii Atta, quod ad fratres etiam transiit; vel Abba, item Tatta. Unde pappare dicti infantes, mammam amplexuri, vel Patrem vocaturi. Pappi, qui pappum ministrabant, ut et Paedagogi. Isidoro, Papas, Paedagogus qui sequitur studentes. Hinc Iuvenal. Sat. 6. v. 633.

———— Timidus praegustat pocula Papas.

Et Acta Viti ac Modesti Martyrum: Angelus autem Domini apparuit Papati eius religioso viro, Modesto nomine. Etiam Papa, cibus puerorum, sicut Bua potus. Non. Marcellus de Propriet. Serm. c. 2. Buas portionem positam parvuiorum. Var. Cato, vel de liberis educandis: Cum cibum ac potionem Buas et Papas docent, et matrem mammam, Patrem tatam. Vide Thom. Bartholin. de Puerperio Veter. et Laur. Pignorium Comm. de Servis: nec non in vocibus Apostolici, Archiepiscopus, et Pater, it. Protopapa.

II.

PAPA

urbecula Hungariae munita, cum arce, ad amnem Marchaltz, sub Austriaco media inter Arrabonem ad Boream et Vesprinium ad Meridiem, vix. 3. leuc. Hungaric. a Turcicae ditionis confinio.